Neden delirdim?

Neden delirdim diye bir kitap yazmak istiyorum. Neden mi? Çünkü delirdim. Sadece bu yüzden... Başka da hiçbir açıklaması yok.

Çoğu zaman kendim de dahil olmak üzere insanları anlamakta zorlanıyorum. Kendimi sokakta oynayan çocukların yanına yanaşmaya çalışan köpek yavrusu gibi hissediyorum. Onların beni ciğerimden kan gelene kadar tekmeleyeceğini, kuyruğumu koparıp, beni zalimce taşlayacaklarını bile bile, o çocukları kendime benzetip yanlarına sokuluyorum. Onlar çocuk olmadılar. Ben oldum. Hatta o kadar çocuk oldum ki hep çocuk kaldım. Bu yüzden karanlık tarafa geçmediğim çoğu zaman o zihinlerinden neler geçtiğini anlayamıyorum. 

Bu yazımı sana ithaf ediyorum "Requiem". İçindeki karanlığa teslim olduğun gün aramızdaki tüm bağ koptu. Mistisizmin ve spritüalizmin seni özel bir insan yaptığını düşünsen de üzgünüm ama sadece bulanık olan zihnin bu saçmalıklarla daha da bulutlandı. İçine girdiğin boşlukta kaybolmamanı diliyorum ve seni sonsuza dek serbest bırakıyorum. Beni dahil edemediğin o karanlığın aydınlık olduğuna inanıyorsun ve yanılıyorsun. Her beni gördüğünde daha da hırslanıyor, yok olmamı istiyorsun. Bunu bakışlarından hissedebiliyorum. Dün bunu kelimelere döktün ve ipleri tamamen koparmak istedin. Seni anlıyorum. Sadece şunu bil, bazen fazla aydınlık karanlıkla aynı şeydir. Işığa bakamadığın zamanları hatırla. Senin için dua edeceğim. Üzgünüm ama bundan sonra senin için sadece bunu yapabilirim. Belki de en çok ihtiyacın olan budur.