Buradayım Hayat. P.S.: I love you

 

Herkes donuna kadar borçlandıysa bu korona sürecini kapatabiliriz. Nasılsa evdeyiz deyip borcun altına girmeyeni dövüyorlar. En gereksiz aletlerden tutun da, açılan duygusal boşluğu doldurabilecek her türlü ıvır kıvırı evlerimize doluşturduk. Sonra sıra kendimize geldi. Bu yeni normale adapte olmaya çalışırken uzayan dip boyamıza, ucuna kadar gelen kalıcı ojelerimize derman bulmak için soluğu kuaförlerde aldık. Her öksürük bize onu hatırlatmaktan usanmıyor. Bir çok arkadaşımızla oturup yüz yüze bir kahve içemez hale geldik. Bu süreç ne zaman bitecek? 1 yıl, 2 yıl, 5 yıl, 10 yıl... Yeni normal nedir? Neleri beraberinde getirecek? Barlar yeniden açıldı. Sanki yeni düzene karşı son direnişler bunlar. Eğlence belki de tamamen bitmiştir ya da bitmelidir. Hedonizm çağı hepten yok olmuş olabilir mi? Belki de 2020’nin son günlerinde farklı bir sezon finali bizi bekliyordur. Kim bilir? X ve Y jenerasyonu ile onların esprilerine bir anlam veremeyen yeni Alfa kuşağı çocukları bu olan bitene ne tepki verecek. Hep birlikte göreceğiz. Hayat her şeye rağmen çok güzel. Buradayız hayat. Seni seviyoruz. 

Sosyal İzolasyon... Hiç öpmeyeyim canım ya...

          Ohooooooo... Kimler gelmiş yahuuu... Sosyal izolasyon, filasyon, dijitalizasyon, rothschild hanedanı, karantina, tontik Fahrettin Bey'in gözaltı torbaları, Instagramın zorlama canlı yayınları, 90'lı yılların ünlülerinin yayınlarda alınlarını izletmeleri, TV'de canlı osuruk skandalı, balkonda güneşlenme, evdeki malzemelerle uyduruk yemek tarifi denemeleri arasında gidip gelen şu hayatımız ne kadar renkli olabilecekse o kadar renkli işte bu aralar. 

         Kimbilir nerelerde olacaktık bu güzel Cumartesi gecesinde... Belki sevgililerimizle el ele ay ışığını izleyecektik. Belki de bir rock barda arkadaşlarımıza sarılıp zıplayarak bağıra bağıra şarkılar söyleyecektik. Geri gelecek mi bu yıllar? Kaç gün daha böyle devam edecek bu işler? İçimde durmadan yazma isteği... Herşeyin bir nedeni vardır derler. Bunun da nedeni bu muydu acaba? Yazmak yazmak ve yeniden yazmak. Özlememişim diyemem. Beş bilinmeyenli bir denklemde kaybolmuşken, yalnızlığına alışmaya çalışan bir çokları ve yalnızlığından muazzam keyif alan ben.

          Ciddi ciddi kaç gün oldu saymayı bıraktım. En sonuncu sevgilimi de evden postaladıktan sonra hayatıma mutlu mesut devam etmekteyim. O nedir öyle yahu? Evde ekstra eşyalar. Ne yicez? Ne içecez? Napıosun? Nerdesin? Ulan evin içinde nerde olabilirim maksimum? Yok bebişim hiç benlik değil bir arada yaşamalar. Beni de böyle sevin. Ne yapayım? Bana zor bu işler. Bu karantinada sekiz kitap bitirmiştim ben şimdiye. Neyse gider gitmez kendimi kitaplarıma verdim. Bol bol kitap, müzik, yoga, temizlik, yazılar... Ama bir burukluk da yok değil. Yani burukluğun nedeni yalnızlık değil. Yine başaramamanın verdiği bir yarımlık hissi. Olmuyorsa olmuyordur ama değil mi? Olduramayanlar utansın...